Όταν ήμουν 16 χρονών, η ζωή μου ήταν δομημένη γύρω από τα περιοδικά μόδας. Έπαιρνα οποιοδήποτε μπορούσα, μάζευα λεφτά για αυτά, κόλλαγα τις εικόνες τους στο μικρό κομμάτι του τοίχου που μου αναλογούσε στο δωμάτιο που κοιμόμουν. Το να διαβάζω περιοδικά μόδας μου φαινόταν κάτι απόλυτα φυσικό, απαραίτητο, καθόλου περίεργο ή μοναδικό. Ήταν το ίδιο σαν να διαβάζω Κέρουακ, Μπρετ Ήστον Έλλις, Καζαντζάκη, ένα πακέτο μακαρόνια, μια εφημερίδα ή το 01. Διάβαζα άπληστα τα πάντα και καθώς το έκανα μάθαινα όσο περισσότερα μπορούσα για τη μόδα. Δεν μπορούσα να έχω καμία πρόσβαση στα ρούχα που έβλεπα στις σελίδες τους. Η Ελλάδα ήταν από μόνη της απομονωμένη εκείνη την εποχή, εγώ έμενα στο νοτιότερο μέρος της. Φανταζόμουν ρούχα που δεν είχα αγγίξει ποτέ.
Φανταστείτε την έκπληξή μου οταν μια μέρα καθώς καθόμουν με τη συμμαθήτριά μου Αγγελική, συνειδητοποίησα πως δεν είχε ανοίξει (σχεδόν ποτέ) ένα περιοδικό μόδας. ‘’Τι εννοείς;’’ ρώτησα ‘’Δεν διαβάζεις περιοδικά μόδας;’’. Η Αγγελική απόλυτα μπλαζέ και ειλικρινής, μου πέταξε ένα ΟΧΙ πιο μεγάλο από το μπόι μου. ‘’Βασικά δεν ξέρω κανέναν που να διαβάζει περιοδικά μόδας. Μόνο εσένα. Μήπως πρέπει να το κοιτάξεις; Μήπως να το κάνεις δουλειά;’’ (για ιστορικούς λόγους, η Αγγελική σήμερα είναι ψυχολόγος)
Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως η μόδα, θα μπορούσε να είναι το πεδίο εργασίας μου. Ήμουν ακόμα παιδί. Τα μόνα επαγγέλματα που ήξερα ήταν σχεδιαστής μόδας και στυλίστας. Δεν είχα σηκώσει ποτέ μολύβι να σχεδιάσω κάτι, και ασχολιόμουν μονάχα εμμονικά με τους συνδυασμούς των ρούχων που φορούσα εγώ, αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν με πτόησε. Τα κατάφερα και πήγα σε μια σχολή μόδας.
Εκεί κατάλαβα το μικρό εύρος ταλέντου που έχω στο συγκεκριμένο τομέα και τη μεγάλη μου δίψα να καταλάβω γιατί επιλέγουμε να φορέσουμε αυτά που φοράμε, για τη μελέτη. Έμαθα όμως σχέδιο και το ένα πράγμα έφερε το άλλο και μπήκα ακόμα περισσότερο στη σπουδή τους.
Το μόνο πράγμα που ξεχνούσα να σκεφτώ ήταν αυτό που τόσο ειλικρινά μου είπε η Αγγελική
‘’ Δεν ξέρω κανέναν που να διαβάζει περιοδικά μόδας’’.
Η ψυχρή αλήθεια του πράγματος ήρθε να με τσακίσει χρόνια αργότερα, κάθε φορά που η φούσκα μου έσκαγε και έβλεπα τον κόσμο να μην καταλαβαίνει τι κανω. Όταν έκανα πράγματα που με ενθουσίαζαν, αλλά δεν είχαν το αντίκτυπο που περίμενα.
Είχα ενοχές για πολλά χρόνια, ντροπή. Είμαι σοβαρός άνθρωπος αν με ενδιαφέρει μια φούστα; Υπάρχει κάτι περισσότερο ή μεγαλύτερο που τα ενώνει; Μπορούν πράγματα ανόμοια, να συνθέτουν ένα;
O Virgil Abloh μου έμαθε πως όλα αυτά, ήταν πιθανά.
Έχετε δει τον Μάγο του Οζ; Αν όχι, είναι μια υπέροχη ταινία για τον Δεκέμβρη.
Η ταινία βγήκε μια ανάσα πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν η πρώτη τεχνικολόρ ταινία. Σκεφτείτε τους προγόνους μας το 1939, να μπαίνουν σε μια σκοτεινή αίθουσα με μια τεράστια οθόνη για να δουν μια ταινία που ξεκινά στα χρώματα της σέπιας, για ένα φτωχικό αγρόκτημα στο Κάνσας και ένα κορίτσι με το όνομα Ντόροθυ, μέχρι που μια θεομηνία την παρασέρνει σε έναν υπέρλαμπρο, πολύχρωμο κόσμο. H Ντόροθυ, μαζί με μια παρέα με απροσάρμοστα, μαγικά πλάσματα πρεπει να περπατήσει το δρόμο με τα κίτρινα τούβλα για να πετύχει το στόχο της. Ο Yellow Brick Road, είναι μέχρι σήμερα ένας υπέροχος συμβολισμός για το δρόμο της ολοκλήρωσης, του πεπρωμένου μας.
Έγινε ακόμα ένα υπέροχο τραγούδι από τον Elton John.
Ας πάμε τώρα στον Ιούνιο του 2018, στο Παρίσι. Ο Virgil Abloh, είναι ο πρώτος μαύρος σχεδιαστης του ακριβού και ελιτίστικου οικού Louis Vuitton και σε λίγη ώρα θα παρουσιασει την πρώτη του συλλογή για τα ανδρικά ρούχα.
Δεν είναι σχεδιαστής με καμία από τις έννοιες που έχουμε συνηθίσει - είναι απόφοιτος Αρχιτεκτονικής, έρχεται από το ταπεινό Σικάγο, που κανένας δεν ήξερε τίποτα για τη Γαλλική μόδα ή είχαν πρόσβαση σε αυτή. Υπήρξε στόχος χλευασμού για πολλά χρόνια, κανένας δεν καταλάβαινε τι ακριβώς έκανε καθώς δεν άφηνε ποτέ ταμπέλες να κουκουλώσουν τις πολλαπλές δραστηριότητες του. Υπάρχουν πάνω από 1500 άτομα καλεσμένοι, μαζί με εκατοντάδες σπουδαστές από σχολές μόδας που ο ίδιος ο Virgil ζήτησε να λάβουν πρόσκληση. H πασαρέλα είναι στα χρώματα του Ουράνιου Τόξου, μια αναφορά στο Μάγο του Οζ, για το πως η Ντόροθυ ξύπνησε από τη φτώχεια και τη σέπια σε ένα πολύχρωμο, μαγικό σύμπαν, το ίδιο πράγμα που ένιωθε και εκείνος για την είσοδο του σε έναν τέτοιο οίκο. Το ουράνιο τόξο όμως σημαίνει και ενότητα, οι σπουδαστές είναι ντυμένοι στα χρώματα του ουράνιου τόξου και κάθονται έτσι ώστε να γίνονται ένα με τα χρώματα του. Καθώς ο κόσμος σηκώνεται στο τέλος της θριαμβευτικής επίδειξης, τα χρώματα του ουράνιου τόξου χάνονται και γίνονται ένα. Αυτό που οφείλουμε σαν είδος. Να επιτρέψουμε σε όλους, να πάρουν μια θέση στο τραπέζι.
Ο Virgil Abloh έδειχνε κάθε μέρα με την ύπαρξή του το δρόμο για το πως μπορούμε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας. Κοίταζε τα ρούχα σαν τοτέμ ταυτότητας και όχι σαν τρόπαια στατους. Στην ομάδα του επέτρεπαν τον κανόνα του 3% - τι θα συνέβαινε δηλαδή αν κάθε μέρα έκαναν μια ελάχιστη αλλαγή σε ένα ρούχο, μέχρι αυτό να δείχνει σύγχρονο, τωρινο, ‘’μοδάτο’’. Σε μια βιομηχανία χτισμένη στη μυστικοπάθεια, ο ίδιος ήταν πάντα ασύγκριτα διαφανής. Μοιραζόταν τον τρόπο δουλειάς τους, τις πηγές τους, έφτιαχνε τα περίφημα ‘’cheat sheets’’ για να βοηθήσει όποιον ήθελε να δημιουργήσει. Άνοιγε κεφάλαια για υποτροφίες για μαύρους σπουδαστές. Επέτρεπε σε όλους να ακουστούν, πίστευε πως η αλλαγή έρχεται μόνο όταν περισσότεροι μιλήσουν.
Ήταν από τους πρώτους που κατάλαβε πως την εποχή που κανένας κριτικός μόδας δεν καταδεχόταν να δει τις συλλογές του, εκείνος είχε το δικό του κανάλι, το δικό του περιοδικό, για να πεί όλα αυτά που ήθελε. To instagram.
Έκανε πολλαπλά project μαζί όχι για να τα τελειοποιήσει ή έστω να τα ολοκληρώσει. Στόχος του ήταν, να είναι έτοιμος, να έχει δουλέψει στο μυαλό του την ιδέα όταν εμφανιστεί η κατάλληλη στιγμή. Αγαπούσε τους νέους τόσο πολύ, που νοιαζόταν, τα ρούχα του ήταν φόρος τιμής για αυτούς, με άμεσες αναφορές σε αυτούς. Κατάφερε να βάλει τη φωνή τους, να στηρίξει την αισθητική τους εκεί που απλά οι άλλοι απλώς έλεγαν βαρυσήμαντα πως ‘’η μόδα χρειάζεται ανανέωση’’.
Μιλούσε σε όλους, έδινε χρόνο για να βοηθήσει και να καταλάβει. Υπάρχουν εκατοντάδες μαρτυρίες δημιουργικών που έστειλαν τη δουλειά τους σε αυτόν και αυτός πήρε το χρόνο να τους εμψυχώσει, να τους οδηγήσει. Είχε πάντα στο μυαλό του την ιδέα μιας ομάδας, χωρίς σπορ, τι θα γινόταν αν άνθρωποι έπαιζαν όλοι μαζί, συγχρονισμένα. Οι συλλογές του για τον Louis Vuitton ήταν μια μεγάλη τρυφερή ιστορία για το τι σημαίνει να είσαι αγόρι.
Το μυαλό του δούλευε με μια απίστευτη ρευστότητα χωρίς σταματημό, με δέος απέναντι στις πιθανότητες, με προσήλωση στην ανάγκη του για παιχνίδι. Ένωνε ετερογενή πραγματα για να κάνει άλλα, έλεγε πως ο δικηγόρος του είναι o Marcel Duchamp - και αλήθεια ήταν το πρώτο πράγμα που είχα σκεφτεί όταν είχα δει τη δουλειά του. Όταν στις μπουτίκ του έβλεπε πιτσιρίκια που δεν μπορούσαν να αγοράσουν τα tshirt του, έπαιρνε το δικό τους και έγραφε πάνω το όνομα τους και Off/ White. Είχαν αμέσως το ρούχο που ήθελαν. Έψαχνε την έμπνευση σε απρόσμενα μέρη και έπαιρνε υπέροχες απαντήσεις. Γιατι δεν σταματούσε το παιχνίδι.
Για να σας προλάβω, δεν ήταν σχεδιαστής. Τουλάχιστον με την έννοια που καταλαβαίναμε μέχρι πριν απο αυτόν, απο τους ανθρώπους που με τη δουλειά τους άλλαξαν τη σιλουέτα των ρούχων που φοράμε. Η κληρονομιά του λοιπόν, δεν είναι καινούρια ρούχα. Ο Virgil νοιαζόταν, έμπαινε σε ένα διάλογο μεγαλύτερο από αυτό της δημιουργίας του και μετά επιμελούνταν ρούχα που έδιναν απαντήσεις, ή έμπαιναν τα ίδια στη συζήτηση. Ήθελε να σκέφτεται, να μιλά και να ακούει.
Ο Virgil Abloh κάθε μέρα αποδείκνυε πως όλα είναι πιθανά. Μου έμαθε τους κανόνες του παιχνιδιού, με χαλάρωσε, μου έδειξε πως να δουλεύω και από αυτόν πήρα πολλά. Έμαθα έναν καινούριο τρόπο να καταλαβαινω, βαθιά απελευθερωτικό που ακόμα τον φτιάχνω στα μέτρα μου. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί σαν και εμένα, που έχουν γεφυρώσει αυτό το κενό μεταξύ του ‘’κανένας δεν διαβάζει περιοδικά για τη μόδα ‘’ στο ‘’ κάνε τη μόδα κώδικα επικοινωνίας. Μια ομάδα χωρίς σπορ, που παίζει μαζί’’.
Ο Virgil Abloh πέθανε την Κυριακή 28 Νοεμβρίου στα 41 του, από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Στην τελευταία του επίδειξη που έγινε λίγες μέρες μετά, και μετατράπηκε σε προσκύνημα, όλα έγιναν ένας δρόμος σε ουράνιο τόξο. Όλα είναι πιθανά.
Υ.Γ - Το brand του Virgil Abloh, λέγεται Off - White. Σήμαινε για αυτόν το γκρι χρώμα μεταξύ λευκού και μαύρου.
Comentários