top of page

Σβήνουμε το μέλλον μας;

Margarita Gourgourini

Τις περισσότερες φορές, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου πριν την Πανδημία. Δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό. Πιστεύω πως μπορούμε να ζήσουμε πολλές ζωές, μάλλον οφείλουμε να ζήσουμε πολλές ζωές αν έχουμε την πολυτέλεια των 70 - μέσο όρο - χρόνων πάνω σε αυτή τη γη.


Αλλά από την άλλη, είναι περίεργο. Το παρελθόν μου πριν την Πανδημία, είναι άτονο και καθόλου ξεκάθαρο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που έχει ξεχάσει να κάνει τώρα, ονόματα ξεφτίζουν, συνήθειες φαίνονται περίεργες.

Εγώ το 2018 χάρη στα Facebook Memories

Δεν το νοσταλγώ. Σιχαίνομαι τη νοσταλγία - είναι η ντόπα για να μη ζεις το σήμερα - να εξιδανικεύεις το χθες με τη δική σου ιστορία για να νιώσεις ασφαλής. Δεν είμαι όμως αφελής - δεν λατρεύω το μέλλον. Ξέρω πια καλά πως όλοι μας είμαστε απαίσιοι άνθρωποι, με εκλάμψεις καλοσύνης και μεγαλείου. Είναι στο χέρι μας να ανακαλύπτουμε αυτές τις στιγμές και να δουλεύουμε για να τις διευρύνουμε, όσο μπορούμε περισσότερο.

Αυτό το μήνα όμως σκεφτόμουν πολύ το χρόνο και την ασυμβατότητα που μας έδωσε αυτή η εποχή που ζούμε. Το ίντερνετ μας άφησε μια χαώδη ασάφεια. Περνάμε ώρες μέσα του χωρίς να κάνουμε τίποτα, με την αίσθηση πως συμβαίνουν πολλά. Βρισκόμαστε σε πολλά μέρη ταυτόχρονα. Παρακολουθούμε πράγματα που δεν διηγούνται την εποχή μας ενώ είναι στο σήμερα, για να “αποδράσουμε’’. Ξεκινώ την κάθε εβδομάδα μου με τη βεβαιότητα πως το ένα τρίτο των συναντήσεων που έχω προγραμματίσει θα ματαιωθούν ή θα αλλάξουν, όχι από κακές προθέσεις. Είναι μόνο η αδυναμία να μείνουμε συνεπείς απέναντι στις προσδοκίες του χρόνου. Τα τελευταία χρόνια νιώθω πως η ζωή, αναπόφευκτα συνεχίζεται αλλά ο χρόνος έχει σταματήσει.




‘’Everything is a copy, of a copy, of a copy’’ έλεγε ο Edward Norton στην ταινία Fight Club’’ του 1999. Το σκέφτηκα όταν είδα τη φωτογράφηση του Robert Pattinson στο GQ, πρωταγωνιστή στο καινούριο Batman και ναι, ακόμα λέμε καινούριο το Batman. Όλη η φωτογράφηση είναι φτιαγμένη σαν να είμαστε στο 1999, ο Pattinson ένα μείγμα Brad Pitt και Keith Flint των Prodigy. Ακόμα και το εξώφυλλο του GQ θυμίζει τα περιοδικά της εποχής.





Αυτό δεν κάνουμε τώρα πια; Διαλέγουμε κομμάτια του παρελθόντος, τόσο εύκολα για να τα βρούμε πια στο ιντερνετ, στα social media και τα χρησιμοποιούμε σαν αναφορά για να κάνουμε κάτι “καινούριο’’. Αν έχεις πολύ, πολύ ταλέντο, αν ξέρεις να λες αληθινά καλές ιστορίες, ενώνεις τις κουκίδες απο πράγματα που φαίνεται πως είχαμε ξεχάσει, όπως λέει ο Alessandro Michele, το μυαλό πίσω από τον Gucci.





Αφού δεν έχουμε τίποτα πραγματικά καινούριο, ενώνουμε κουκίδες για να μάθουμε από την αρχή πράγματα που έχουν ειπωθεί. Ο Chuck Klosterman στο βιβλίο του “ The Nineties’’ απλώνει ένα χαλί γεμάτο από τις εικόνες, τα γεγονότα και τη μουσική της τελευταίας εποχής του χρόνου. Τη δεκαετία που το ίντερνετ είχε μόλις γεννηθεί και φαινόταν κάτι απίθανα ελπιδοφόρο και τρυφερό, δεν υπήρχαν πουθενά social media, το μέλλον φαινόταν καλό και το να κάθεσαι με τις ώρες, το να μην κάνεις τ ί π ο τ α, ήταν πιθανότατα το πιο κουλ πράγμα στον κόσμο.

Στην αθωότητα του ευχάριστου μουδιάσματός του μια μικρή μερίδα κόσμου είναι σήμερα 40αρηδες. Όπως εγώ. Η generation X, τα παιδιά που ζήσαμε έφηβοι τα ‘90s κοιτάζουμε την εποχή, που ήταν πολύ οκ να χάνεις ένα επεισόδιο από την αγαπημένη σου σειρά και να μην το βρίσκεις εύκολα, να αφήνεις μηνύματα σε τηλεφωνητές και να δίνεις ραντεβού μέρες πριν χωρίς πιθανότητα να τα χάσεις, ή καν τη δυνατότητα να ενημερώσεις ανα πάσα στιγμή για την ακριβή τοποθεσία σου. Το να μην είμαστε πολιτικοποιημένοι ήταν θεμιτό, όχι εγωιστικό και η φιλοδοξία ήταν κατι γραφικό. Τα ‘80s γκρεμίστηκαν την ίδια μέρα που γκρεμίστηκε και το Τείχος του Βερολίνου. Η νοσταλγία των ‘70s στη δεκαετία του ‘90 ήταν το νοσταλγικό ταξίδι στην ανεμελιά γιατί ήταν αυτό που θέλαμε να είμαστε. Ανέμελοι και ενίοτε, περιπετειώδεις. Η δεκαετία του ‘90 είναι τελευταία στιγμή που η ανθρωπότητα θα έχει μια πλήρη αποτύπωση της κουλτούρας της εποχής. Από εκεί και πέρα, από τη στιγμή που και τα social media μπαινουν στην καθημερινότητα μας, η προσπάθειά μας να μιλήσουμε για τις επόμενες δεκαετίες και τις πολιτιστικές τους επιρροές, θα είναι πάντα μια δύσκολη πίστα και βαθιά νεφελώδης. Η ζωή συνεχίζεται, ο χρόνος είναι διαφορετικός. Δεν θέλω όμως να σκέφτομαι πως έτσι ακυρώνουμε το μέλλον, όπως ο συγγραφέας Mark Fischer υποστηρίζει. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.


Θέλω να σκέφτομαι πως διαλέγουμε πράγματα από το παρελθόν, που ίσως κανένας δεν τους έδωσε τη σημασία που τους άξιζε. Απο εκείνα που έφτασαν πολύ νωρίς στη στιγμή τους, πολύ λάθος στο χρόνο τους και τώρα φτιάχνουμε νέες διηγήσεις. Ενώνουμε τις κουκίδες. Μέχρι να φτάσει η επόμενη επανάσταση.


Η Άνοιξη έρχεται, κρατάτε γερά.



‘‘Being Boring’’- Pet Shop Boys - 1990

Comments


bottom of page