Τα Αναστενάρια, είναι μια προσευχητική συνάντηση Ορθοδόξων Χριστιανών που γίνεται σε μέρες μνήμης Αγίων της Εκκλησίας. Στις Σέρρες, γίνεται δύο φορές το χρόνο, στο χωριό της Αγ. Ελένης, λίγο πριν σκάσει το καλοκαίρι, τέλη Μαΐου στην ονομαστική εορτή της Αγίας. Η μέρα που συμβαίνει εκεί είναι μυστικιστική, πανάρχαια, άγρια, απελευθερωτική, περίπλοκη και δύσκολη. Οι αναστενάρηδες ακολουθούν βήματα μέχρι τη μέθεξη, μια κατάσταση που τους οδηγεί στην πυροβασία. Περπατούν δηλαδή ξυπόλυτοι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα.
Για όσους - σαν και εμένα δηλαδή - δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για τα Αναστενάρια, το γεγονός τους είναι από αδιάφορο έως άγνωστο. Δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικά ενδιαφέρον για εμάς εκεί, για τα πράγματα που ψάχνουμε ή ασχολούμαστε, δεν μοιάζει με αυτά που μας ενδιαφέρουν.
Χρειάστηκε μια ιστορία και ένας άνθρωπος για να το σκέφτομαι μέχρι σήμερα. Η Άννα, συμμετέχει κάθε χρόνο. Μου είπε ‘’ δεν χρειάζεται να περπατήσεις στη φωτιά αν δεν νιώσεις έτοιμη. Γιατί για να το κάνεις αυτό, πρέπει να φτάσεις σε εκείνη τη στιγμή που θα εγκαταλείψεις τα πάντα, θα αφεθείς μονάχα στην πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Πως θα φτάσεις στην άλλη πλευρά. Αυτό που λένε "μέθεξη" δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Να αφεθείς εντελώς απέναντι σε κάτι βαθιά τρομακτικό, με μονάχα την πίστη πως όλα θα πάνε καλά.
Το βρήκα τόσο αληθινό και απαραίτητο.
Μήνες μετά ήμουν πολύ μακριά από τις Σέρρες και την Άννα, στη Νότια Κρήτη και έβλεπα ένα επεισόδιο από τη σειρά Ted Lasso. Για όσους δεν ξέρουν τι είναι αυτό, είναι η ιστορία ενός Αμερικανού προπονητή rugby (ή αλλιώς αμερικάνικο ποδόσφαιρο) που δέχεται την πρόσκληση να αναλάβει μια ομάδα ποδοσφαίρου στην Αγγλία. Πέρα από το κωμικό της υπόθεσης - που σας υπόσχομαι πως θα γελάσετε - η σειρά είναι ένα μάθημα για το πως να εξασκούμε το καλό κάθε μέρα, τι σημαίνει να είσαι ηγέτης που βοηθά να ανθίσει το ταλέντο, πως μπορείς να ανοίγεις οδυνηρές πόρτες και να ξεκινάς καινούργια κεφάλαια στη ζωή σου, τι σημαίνει ανεκτικότητα, ποια είναι τα βήματα του σεβασμού. Σε μια βαθύτερη αναζήτηση, η σειρά προβληματίζεται για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να διάγουμε τη ζωή της.
Με τον τρομερό τρόπο που οι Αμερικανοί ξέρουν να απλοποιούν (μερικές φορές σε εκνευριστικό βαθμό για τα Βαλκανικά/ Ευρωπαϊκά μου γούστα) βαθύτερα νοήματα και μεγάλα μηνύματα, στο επεισόδιο 5 του δεύτερου κύκλου ο Ted Lasso αναλύει τη θεωρία του για το RomCommunism. Καθώς προσπαθεί να ανυψώσει το ηθικό μιας ομάδας που χάνει συνέχεια, μιλά για την εμπιστοσύνη του απέναντι στις ταινίες rom com. Αν οι ήρωες σε ταινίες αυτές περνάν τα πάνδεινα και τα καταφέρνουν, τότε μπορούμε και εμείς. Βρισκόμαστε μονάχα στο σκοτεινό δάσος, στη στιγμή που ο ήρωας της ιστορίας είναι χαμένος σε μια άγνωστη, καινούργια περιοχή. Χρειάζεται μόνο η πίστη πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Όχι καλά όπως πιστεύουμε, προσδοκούμε, αναζητούμε. Θα πάνε καλά όπως χρειαζόμαστε, έχουμε ανάγκη. Το μόνο πράγμα που χρειάζεται είναι να αφεθούμε, και να το πιστέψουμε. Μια μέθεξη και αυτή.
Μου φαίνεται πως είναι το μόνο σημαντικό για να τα καταφέρουμε απέναντι σε όλα που γίνονται και ετοιμάζονται. Σκέφτομαι πως τώρα, νιώθω περισσότερο από ποτέ πως δεν ξέρουμε τίποτα, απλά βάζουμε πρόθεση, δουλειά και σκέψη απέναντι σε όλα. Για πρώτη φορά εξομολογούμαστε πως είμαστε θαυμαστές της διαδικασίας και όχι του αποτελέσματος.
Συνηθίζω να λέω πως η μόδα δίνει πάντα τις απαντήσεις, και σιγά σιγά μια καινούρια εποχή ξεκινά. Βλέπετε μέχρι τώρα, η μόδα δούλευε δια του αποκλεισμού. Ο στόχος της βιομηχανίας ήταν πάντα να δημιουργεί ένα πρότυπο ανακλαστικό της εποχής, τόσο τέλειο, ασυναγώνιστο και ιδανικό, τόσο μακριά από την καθημερινότητα αλλά τόσο τέλειο υπόδειγμα του τι θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε να γίνουμε έτσι ώστε να το επιδιώκουμε συνέχεια. Όμως τώρα, είναι η πρώτη φορά που η μόδα, πασχίζει και δουλεύει με την πρόθεση να τους συμπεριλάβει όλους. Το όραμά της και το ιδανικό της οφείλει να μην είναι μόνο ένα, να ανήκει σε όλες τις φυλές, τις ηλικίες, στην απόδοση σεξουαλικής προτίμησης ή στο βελούδινο λίκνισμά της. Πασχίζει να δώσει απαντήσεις για να τους χωρέσει όλους μέσα, να νιώσουν όλοι ευπρόσδεκτοι. Οι απαντήσεις που δίνονται μέχρι σήμερα δεν είναι αρκετές, αλλά για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από δημιουργικά μυαλά να προσπαθούν να δώσουν καινούριες απαντήσεις κάθε μέρα. Οι απαντήσεις που έχει ξεκινήσει να δίνει η Μόδα είναι ένα από τα πιο ενθουσιώδη πράγματα για μένα αυτή την εποχή, και ανυπομονώ να τα μοιραστώ μαζί σας.
Την ίδια στιγμή, η μόδα πρέπει να δώσει απαντήσεις για την ίδια την ουσία της ύπαρξής της. Καθώς είναι ρυπογόνα βιομηχανία και καθώς μέρα με την μέρα εμείς οι μεγαλύτεροι καταλαβαίνουμε πως τα παιδιά που σήμερα γίνονται έφηβοι ή θα γίνουν σε λίγο καιρό, δεν θα επιθυμούν να αγοράζουν καινούρια ρούχα. Οι περισσότεροι από αυτούς, θα αγοράζουν, δανείζονται ή ακόμα και θα νοικιάζουν παλιότερα, που πιθανότατα θα μεταποιούν ή θα ενισχύουν επιχειρήσεις που κάνουν κάτι παρόμοιο. Όποια ένδειξη πλούτου ή status μέσα από αντικείμενα πολυτελείας, σιγά σιγά θα χάνει το ενδιαφέρον στα μάτια των νεότερων, όπου πιθανότατα θα αγοράζουν αξιακά, χωρίς να ξοδεύουν πολλά χρήματα, αλλά πιθανότατα περισσότερο χρόνο. Όλα αυτά είναι σενάρια αλλά για όλους εμάς που δουλεύουμε ενεργά σε αυτόν τον τομέα, είναι το σκληρό μαξιλάρι που ξαπλώνουμε κάθε βράδυ - προσπαθούμε να δώσουμε αληθινές απαντήσεις. Και πάλι, οφείλουμε την άσκηση ταπεινότητας. Να ομολογούμε κάθε μέρα πως αυτό, είναι μια διαδικασία, ένας δρόμος που διαβαίνουμε, δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα. Να παίρνουμε την ευθύνη των πράξεων μας, να κουβαλάμε τα λάθη μας, να αλλάζουμε πορεία μόλις καταλαβαίνουμε πως είναι αναγκαίο, πως αδικούμε, δεν ακούμε αρκετά, δεν κοιτάξαμε όσο έπρεπε.
Να αφεθούμε και να πιστέψουμε πως όλα στο τέλος, θα πάνε καλά. Πιθανότατα το αίσιο τέλος, δεν θα είναι αυτό που με τόσο αγωνία προσδοκούμε. Αλλά θα είναι αυτό που έχουμε ανάγκη.
Καλό αποκαλόκαιρο ;)
Comments