Είστε καλεσμένοι σε ένα φιλικό σπίτι. Βάζετε τα καλά σας, παίρνετε τα κρασιά σας, έχετε φάει και ένα σνακ μην κάνετε σαν τίποτα πειναλέοι και χτυπάτε το κουδούνι των φίλων σας στην ώρα σας, όλο χαρά. Η πόρτα ανοίγει και οι φίλοι σας καλωσορίζουν και έκπληξη!- είναι και άλλοι φίλοι τους καλεσμένοι. Δεν τους ξέρετε αλλά δεν πειράζει, είναι φίλοι φίλων. Καθώς κυλά η βραδιά, οι φίλοι των φίλων κάνουν φασαρία, μιλάνε πολύ, μιλάνε δυνατά, γελάνε, κυριαρχούν με το μέγεθος, τη φασαρία, την παρέα και τη βραδιά. Δεν είναι απαραίτητο πως λένε βλακείες, αντιθέτως, μπορεί να λένε και έξυπνα πράγματα. Το θέμα μας είναι πως έχουν κυριαρχήσει την κουβέντα. Τι κάνετε εσείς; Προσπαθείτε να μιλήσετε πιο δυνατά από αυτούς; Ή σχεδόν αυτόματα, αποτραβιέστε από την κουβέντα;
Αν είστε στη δεύτερη κατηγορία, αυτό το κείμενο είναι για εσάς. Αν είστε στην πρώτη, δεν πειράζει, μπορείτε να συνεχίζετε να διαβάζετε.
Το παραπάνω (χαριτωμένο ελπίζω) παράδειγμα κοινωνικότητας έρχεται για να σας φέρει σε μια δύσκολη κατάσταση. Αυτή του πολέμου. Εκείνου που ξεκίνησε πριν από δύο εβδομάδες και μας έφερε πολύ κοντά σε μια συνθήκη που δεν περιμέναμε. Ακριβώς στο κεφάλαιο τέλους μιας Πανδημίας. Εκεί που πολλοί από εμάς, χτυπούσαμε το κουδούνι για να μπούμε στο καινούργιο κεφάλαιο της ζωής μας.
Ευλογημένοι και ευγνώμονες που ζούμε το εδώ, με αγωνία για το “εκεί’’ που θα ’ρθει “εδώ’’ το συναίσθημα ξεκίνησε να διογκώνεται, να αναγνωρίζεται και ίσως να γεωγραφείται εκεί που σήμερα ξέρουμε να το κάνουμε - τα social media. Τα memes για την αρχή του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου, τα σενάρια καταστροφής.
Σύντομα, ακολούθησε ο διαγωνισμός ντροπής. Το παιχνίδι ήταν “για το ποιος νοιάζεται περισσότερο για τον πόλεμο’’ και αυτοί “που νοιάζονται περισσότερο’’ ξεκίνησαν να τρομοκρατούν εκείνους “που νοιάζονται λιγότερο’’. Βρέθηκαν εκφράσεις όπως το whataboutisms (ναι αλλά στη -βάλτε χώρα σε πόλεμο- γίνεται αυτό γιατί δεν μιλάτε) και το westplaining - η εξήγηση δηλαδή του Δυτικού κόσμου πάνω σε γεγονότα και γεωγραφικές περιοχές που δεν ξέρουμε την τύφλα μας.
Εκείνοι που φώναζαν στο δωμάτιο τρόμαξαν εκείνους που δεν θέλουν να φωνάξουν περισσότερο. Και σε πλήρες ναρκισσιστικό ναδίρ κάναμε ένα πόλεμο με ήρωες εμάς, και όχι την Ανατολική Ευρώπη και τους ανθρώπους της.
Οι άνθρωποι που έμειναν καθισμένοι στον καναπέ σκέφτηκαν σιωπηλά “τώρα εγώ μπορώ να μιλήσω για αυτό που κάνω; Για την καθημερινότητα μου; Ίσως τη χαρά μου; Μου επιτρέπεται; Θέλω;’’
Αυτή είναι μια απάντηση που θα σας δώσω εγώ, και αν θέλετε τη σκέφτεστε. Απαίσια πράγματα συμβαίνουν κάθε μέρα, συνέχεια. Απαίσια πράγματα που περιγράφουν ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης φύσης. Λένε πως ένας από τους λόγους που ο πόλεμος ξεκίνησε από έναν άνθρωπο που αποφάσισε να μείνει βαθιά απομονωμένος, μέσα σε δυο χρόνια Πανδημίας. Η εξέλιξή του μας υπενθυμίζει ( για ακόμα φορά ) πως δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον. Όσο φοβόμαστε την καταστροφή και πάμε την ενέργειά μας προς αυτή, σταματάμε να κάνουμε το μόνο πράγμα, που το είδος μας ξέρει καλά, την πιο επαναστατική ενέργεια - να συνεχίζει και να προσαρμόζεται στο τώρα. Είμαι σίγουρη πως στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο - οι πρόγονοι μας, παρά τις απίστευτα δύσκολες κακουχίες, συνέχισαν να ζουν, να γιορτάζουν, να ασχολούνται με καθημερινά πράγματα, να ακούν κουτσομπολιά, να κοιτάζουν εξωτικές εικόνες, να χορεύουν. Απλά δεν είχαν social media για να το πουν.
Αν θες να βοηθήσεις, δώσε χρήματα και χρόνο για να διαβάσεις τις φωνές τους και να μάθεις την ιστορία τους. Βρες έγκυρες πηγές, και όχι πράγματα που δεν ξέρεις την προέλευσή τους. Δημοσίευσε, μοιράσου ό,τι βρεις αληθινά ενδιαφέρον στα social σου για να μάθουν και άλλοι. Καθώς θα εγκαταλείπεις αυτή την αγωνία, θα γίνεις ένας άνθρωπος που δεν θα αναγνωρίζεις γιατί το άγχος, ήταν μέρος της ταυτότητας σου. Χωρίς αυτό, είναι σαν να χάνεις έναν εαυτό. Κάπου εκεί, ίσως να αναγνωρίσεις την αναγκαιότητα της ταπεινότητας απέναντι σε έναν κόσμο, που δεν θα σταματά να αλλάζει. Σε όλα τα γεγονότα υπάρχει μια σύνδεση, τίποτα δεν γίνεται “έτσι ξαφνικά’’, μπορούμε να ελέγξουμε ελάχιστα πράγματα εκτός από τον εαυτό μας. Μένει η μόνη ερώτηση, η καθοριστική. Εσύ, τι θα κάνεις;
Πως μπορείτε να βοηθήσετε - Το καλύτερο πράγμα είναι να δώσετε χρήματα
Οι ‘‘Πρεσβευτές’’ του Χανς Χόλμπαϊν του νεότερου είναι ένα μυστηριώδης πίνακας του 1533. Ανάμεσα σε δυο φίλους κρύβονται όλα οφείλουμε να κάνουμε καθώς ζούμε, ενδιάμεσα στον θάνατο και τη λύτρωση. Δες εδώ την ιστορία του.