Είχα γράψει το κείμενο που ήθελα να σας στείλω από την Τετάρτη. Πριν ξεκινήσουν όλα. Από την Τετάρτη το βράδυ, κοιμάμαι άναρχες ώρες, είμαι ασυνήθιστα σιωπηλή και για πρώτη φορά, ένιωσα ηττημένη.
Είναι η τρίτη φορά που σκουπίζω το μπαλκόνι μου από τις στάχτες και ζω στα Εξάρχεια. Στο κέντρο της Αθήνας. Της πόλης που διάλεξα να ζήσω το 2005. Την Παρασκευή το βράδυ καθώς καθόμουν στο ίδιο μπαλκόνι, κατάλαβα πως δεν θα γυρίσουμε ποτέ στην "κανονικότητα". Δεν υπάρχει πια. Μια εποχή έχει τελειώσει.
Έχω μια έκφραση που χρησιμοποιώ σαν ευχή, σε φίλους και αγαπημένους. Τους λέω "νιώσε τα όλα". Νιώσε το θυμό, τη θλίψη, την ήττα, τον πόνο, το θρήνο, τη χαρά, την ελπίδα. Αυτές τις μέρες κατάλαβα πως αυτή την ευχή, κάθε φορά που την έλεγα, ήταν και για μένα.
Σήμερα στα social, οι συνάνθρωποί μας βρίσκουν ένα χώρο να ξεχάσουν τον πόνο. Θυμώνουν, αρνούνται, προσφέρουν, φωνάζουν, κατηγορούν. Βρίσκουν τρόπους να απαλύνουν, να απομακρύνουν τον πόνο. Μερικοί από αυτούς τους τρόπους θα τους αλλάξουν για πάντα, άλλοι θα τους λυτρώσουν, άλλοι θα τους βάλουν σε μια λούπα εθισμού.
Δεν έχουμε θρηνήσει ακόμα. Είναι πολύ νωρίς. Έχουμε πολύ δρόμο. Σας αφήνω παρακάτω το κείμενο που έγραψα λίγες μέρες πριν. Πάρτε δυνάμεις. Θρηνήστε. Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας. Οι προτεραιότητες μας, πρέπει να αλλάξουν οριστικά και πρέπει να αλλάξουν γρήγορα.
Σε έναν κόσμο που όλοι μας έχουμε την ευχέρεια να ακουγόμαστε όλο και περισσότερο, εμείς οι ίδιοι ακούμε όλο και λιγότερο. Όμως η ενσυνείδητη πράξη του, είναι πριν από όλα ο μεγαλύτερος φόρος τιμής που μπορούμε να κάνουμε σε οποιοδήποτε συνάνθρωπο μας. Σε ακούω, άρα υπάρχεις. Σε βλέπω, σε εκτιμώ.
Δεν ακούμε. Περιμένετε. Όχι να απαντήσουμε γρήγορα σε αυτό που μας λέει ο συνομιλητής ή η συνομιλήτρια μας. Ούτε να συμπληρώσουμε την πρότασή του πριν προλάβει να τελειώσει. Ούτε να απαντάμε σε μεηλ, ή να κοιτάζουμε συγχρόνως την οθόνη του κινητού μας, καθώς κουβεντιάζουμε μαζί του.
Μιλάω για τη στιγμή που μέσα μας και απ΄ έξω έχουμε κάτσει σιωπηλοί και ακούμε αυτό που μας λένε. Χωρίς να το κρίνουμε αυτόματα, χωρίς να το καταχωρούμε σε ένα "καλό" μέρος ή ‘’κακό’’. Πότε το κάνατε για τελευταία φορά;
Σας το γράφω γιατί ξέρω πια πως είμαι καλή στη δουλειά μου όχι γιατί διαθέτω υπερφυσικά ταλέντα, αλλά γιατί νωρίς ανέπτυξα αυτό. Άκουγα προσεκτικά και ενσυνείδητα, οποιονδήποτε στεκόταν μπροστά μου. Αυτό μου έδωσε δυο απρόσμενα δώρα.
Το πρώτο, με βοήθησε να καταλάβω ποιοι πραγματικά είναι οι ανθρώποι που δουλεύω μαζί τους και τι έχουν ανάγκη. Προσοχή - όχι τη δική μου πρόβλεψη ή προσδοκία μου για αυτούς. Αλλά τη δική τους φωνή. Ξέρετε, αν πραγματικά ακούσετε αυτό που σας λένε οι άλλοι, σας περιγράφουν όλο το οικοσύστημα των αξιών τους, των φόβων τους και των αντιλήψεων τους. Σας τα λένε όλα.
Το δεύτερο είναι πως ακούγοντάς τους, χωρίς να κρίνω, με έκανε καλύτερη. Κάθε μέρα πήγαινα σχολείο μαζί τους, γιατί οι σκέψεις και αποφάσεις τους, άνοιξαν πόρτες στο μυαλό μου. Με βοηθούσαν να καταλάβω αν μπορώ να δουλέψω μαζί τους ή όχι, και αυτό μου έφερε καλύτερους πελάτες γρηγορότερα. Επειδή η πράξη αυτή, το να ακούς δηλαδή προσεκτικά, είναι απαιτητική, με βοηθά να δίνω το χρόνο μου (και τα αυτιά μου) με χαρά αλλά και με μέτρο.
Αν περάσεις την πρώτη πίστα, δηλαδή να ακούς ενσυνείδητα, τότε μπορείς να περάσεις στην επόμενη, που είναι να ακούς ενεργητικά. Με λίγα λόγια, καθώς ακούς τη συνομιλήτρια ή το συνομιλητή σου, τους βοηθάς να "χτίσουν" περισσότερο πάνω στην ιδέα τους, να μιλήσουν με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Με το να νεύεις με χαμόγελο καθώς σου μιλούν (χωρίς να έχεις ποτέ τα χέρια σταυρωμένα μπροστά τους), να συνοψίζεις όταν υπάρχει ανάγκη (δηλαδή για να καταλάβω, εννοείς πως θες αυτό να το κάνουμε έτσι), να παρακολουθείς το σώμα τους και τις εκφράσεις του προσώπου τους καθώς μιλάνε για συγκεκριμένα πράγματα, μέχρι να φτάσεις στο επίπεδο κατανόησης που θα μπορείς να τους κάνεις τις κατάλληλες ερωτήσεις, που θα ξεκλειδώσουν περισσότερο τη σκέψη τους. Έτσι η κουβέντα γίνεται ένα μεγάλο τραμπολίνο, που η φωνή του συνομιλητή μας κάθε φορά πηγαίνει και πιο ψηλά (ναι, εμείς είμαστε το τραμπολίνο).
Τέλος, υπάρχει ένας κανόνας που τον Ιούλιο προσπαθούσα συνέχεια να εφαρμόσω και τον Αύγουστο πιστεύω πως θα συνεχίσω με τον ίδιο πάθος. Πριν ανοίξετε το στόμα σας, σκεφτείτε τη λέξη W.A.I.T (Why Am I Talking?)
Γιατί αλήθεια μιλάμε; Για να απαντήσουμε; Υπάρχει λόγος πέρα από τη δική μας ανάγκη επιβεβαίωσης; Για να δώσουμε λύση ή να βοηθήσουμε; Μας το έχει ζητήσει όμως ο συνομιλητής μας; Πιστέψτε με, αν είχε ανάγκη από συμβουλή ή λύση θα το είχαμε καταλάβει αμέσως.
Γιατί λοιπόν μιλάμε; Σε αυτόν τον Αύγουστο που παίζουμε μπαλίτσα με όλα τα σενάρια καταστροφής, φτιάχνουμε ξανά τις σχέσεις μας και για όλους εμάς που έχουμε την πολυτέλεια να βρεθούμε σε ένα νησί της Μεσογείου, ας το σκεφτούμε. Πιθανότατα θα έχουμε κοντά μας ανθρώπους που αγαπάμε πολύ, και σας εύχομαι να κάνετε καινούργιες γνωριμίες. Και ας προσπαθήσουμε, να τους ακούσουμε. Κάπου εκεί, θα ακούσετε και εσάς. Βήμα βήμα τη φορά.
Εδώ, μια λίστα με όλους τους τρόπους που μπορείς να βοηθήσεις και να βοηθηθείς αυτές τις μέρες