Χθες το βράδυ, κρατούσα ένα ποτήρι με βότκα και σόδα σε ένα πάρτυ. Το πρώτο που πήγαινα, μετά από κοντά 3 χρόνια. Το ποτήρι στα χέρια μου, έγραφε “πρόβλημα’’. Για μια στιγμή πίστεψα πως το ποτήρι μιλούσε σε μένα προσωπικα, καθώς παρουσίαζε τη ζωή μου σε powerpoint και σταμάτησε στη διαφάνεια που έπρεπε να κοιτάξω περισσότερο. Πρόβλημα.
Ο Μάιος κατά τη δική μου εκτίμηση, κράτησε σίγουρα 2 χρόνια. Έγιναν τόσα πολλά μέσα σε ένα μήνα, με τέτοια πυκνότητα, τόσο συμπαγή και γρήγορα ενώ εγώ έκανα αυτό που βλέπω να κάνουν οι παίκτες του σκουός στις ταινίες - απέκρουα τα μπαλάκια για να χτυπήσουν πίσω στον τοίχο όσο πιο δυνατά γίνεται. Κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο με τζαμαρία. Καθώς έκανα τη δουλειά με τα μπαλάκια μου, το πρόβλημα έκανε την πρώτη του εμφάνιση. Το δωμάτιο έχει ανοίξει και εγώ παρέμενα μέσα. Βγαίνουμε εξώ. Δεν ήμουν καθόλου έτοιμη για αυτό.
Ξέρω πως είχα πάρει το δωμάτιο, αυτά τα 3 σχεδόν χρόνια και το ‘χα φτιάξει κουκλάκι ακόμα και αν συνέχιζα, συνέχεια να αποκρούω μπαλάκια. Είχα μπει εκεί μέσα και είχα φτιάξει κάτι - η επιμελής ρουτίνα, η έλλειψη επιλογών για να βγεις έξω, διάβασμα, βιντεοκλήσεις, ταινίες, η παραμελημένη κοινωνικότητα - ήταν η καλύτερη τρύπα που μπορούσα να κρυφτώ. Εκεί έμενα και δούλευα χωρίς περισπασμούς, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο σε έναν παράλογο κόσμο. Η πλάκα είναι πως η δουλειά μου είναι να σπρώχνω τους άλλους, να τους υποστηρίζω για να κάνουν αλλαγές. Αλλα τώρα, προσπαθώ να καταλάβω πως θα το κάνω με την πάρτη μου, γιατί πρέπει να ακολουθήσω τους άλλους στο πάρτυ. Γράφω “πρέπει’’ γιατί φοβάμαι αλλά οι καλές ιστορίες βρίσκονται εκεί που κάνεις πράγματα που φοβάσαι.
Αν κρατήσεις την πρόθεση να ζητάς, να κάνεις υπομονή και να λες “ναι’’ σε όλο και περισσότερα πράγματα που σε τρομάζουν, καλά πράγματα θα συμβούν. Το πιστεύω πολύ.
Ωραία και τι ζητάω; Δεν ξέρω. Πάει βήμα βήμα και αυτό. Θα βουτήξω στο βούρκο του άβολου, θα γεμίσω λάσπες, θα μείνω ακίνητη και τα πράγματα, θα απαντήσουν. Πως το ξέρω; Έτσι γίνεται πάντα.
Στο ενδιάμεσο, αυτά είναι μερικά πράγματα που έγραψα, έμαθα και διάβασα και δοκίμασα το Μάιο. Όλα τα υπόλοιπα, θα τα βρούμε παρέα.
Σε όσες και όσους ήταν μαζί μας τις δυο Κυριακές του Μάη με την Ευαγγελία Πέτσα - σας ευχαριστούμε πολύ. Η Ευαγγελία μας ξύπνησε και μας έβαλε στα άβολα σημεία για να σκεφτούμε. Από αυτήν θα κρατήσω πολλά αλλά πάνω από όλα δεν θα σταματά ποτέ να με εμπνέει ο μεγάλος της ενθουσιασμός να διαβάζει, να παρακολουθεί και να μαθαίνει. Για όλους όσους ήταν μαζί μας - αλλά και για εκείνους που δεν ήταν - σας αφήνω εδώ τη λίστα με τα βιβλία που έφτιαξε η Ευαγγελία για να μελετήσετε και εσείς.
Ο Δημήτρης Κοπαράνης, τον είχαμε πολλές Κυριακές πριν μαζί μας, γράφει στο About του substack ‘’Είμαι ο Δημήτρης και σας καλωσορίζω στο ψηφιακό μου γραφείο που είναι και λίγο κουζίνα. Είμαι δημοσιογράφος, συγγραφέας και σύμβουλος σε θέματα επικοινωνίας. Γράφω για το φαγητό απ’ το 2005 και μαγείρευω απ’ το 2010, λογικά κάτι θα σας θυμίζω. (Μια ιδέα για την πορεία μου μπορεί να πάρει κανείς εδώ, τα γράφουν πολύ ωραία). Είμαι εδώ γιατί αν δεν πω τις ιστορίες που θέλω να πω, θα σκάσω.’’ Στο τελευταίο κομμάτι ταυτίζομαι πλήρως, σας συστήνω να πατήσετε subscribe και κάθε εβδομάδα, να λαμβάνετε τα κείμενα του. Στο τελευταίο μάλιστα, μου ζήτησε να γράψω και εγώ.
Η ντροπή του να διεκδικήσεις το χώρο σου, την προσοχή. Η ενσυνείδητη προσπάθεια να επιμεληθείς τη φήμη σου και οι αλλαγές που μπορείς να φέρεις καθώς να το κάνεις, η δουλειά μου πάνω σε αυτό. Στην Artworks μου ζήτησαν να γράψω για την εμπειρία μου από το training που έκανα στους καλλιτέχνες και η αλήθεια είναι, πως μου έμαθαν πολλά. Το παράδειγμά τους, νομίζω πως αγγίζει όλα τα επαγγέλματα και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Το λευκό νυφικό είναι εφεύρημα μιας πριγκίπισσας στα τέλη του 19ου αιώνα. Λίγα πράγματα για ένα ρούχο που θα φορέσουμε μονάχα μια φορά και τι μπορεί να σημαίνει σήμερα, εδώ.
Τέλος την Τρίτη, θα είμαι με τα φοβερά κορίτσια του Think Pig σε ένα instagram live για να μιλήσουμε για τις μικρές επιχειρήσεις, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους δημιουργικούς και ό,τι άλλο με ρωτήσουν τα κορίτσια. Στο σκίτσο φοράω ριγέ φόρεμα και κολιέ - κάτι που παίρνω ως highlight Σαββατοκύριακου.
