Όσο και να μη φαίνεται πραγματικό, αυτή είναι η τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη. Για μένα ήταν μήνας που έφερε πολλά απρόσμενα, μεγάλες διακυμάνσεις, πολλές διαπιστώσεις. Αν όμως έπρεπε να δώσω μια μονάχα λέξη στο μήνα αυτό, αυτό θα ήταν επανασύνδεση.
Ήταν ο χρόνος που μας βοήθησε να συνδεθούμε με φίλους που είχαμε να δούμε καιρό, στόχους που είχαμε αφήσει, σημεία του εαυτού μας που είχαμε ξεχάσει. Μας βοήθησε να αναγνωρίσουμε καινούριες περιοχές στον εαυτό μας, που όμως ήταν εκεί από καιρό. Ήταν χρόνος απαραίτητος, πριν τους τελευταίους μήνες του 2021 που έχουμε μπροστά μας. Μου φάνηκε πως όλα τα ρούχα και οι ιστορίες που έβρισκα, πάνω κάτω μου μίλαγαν για το ίδιο πράγμα - την επανασύνδεση.
Στο Met Gala - το φιλανθρωπικό χορό που διοργανώνεται προς ενίσχυση των κεφαλαίων για το τμήμα μόδας του Μουσείου - ελάχιστοι ντύθηκαν στο θέμα της φετινής έκθεσης που γιόρταζαν. Κρίμα, γιατί η έκθεση μιλούσε για μια ξεχωριστή επανασύνδεση.
Η έμπνευση της; Ένα μεγάλο πάπλωμα patchwork που ξεκίνησε το 1856. Η δημιουργός του έστειλε μικρά κομμάτια από μετάξι σε διαφορετικούς ανθρώπους σε ολόκληρη την Αμερική ζητώντας τους να το υπογράψουν και να της το στείλουν πίσω. Μάζεψε 360 υπογραφές - ανάμεσα σε αυτές και 8 προέδρων των πολιτειών - για να τα ράψει μετά σε ένα απόλυτα συμμετρικό πάπλωμα ομαδοποιώντας τις υπογραφές ανά επάγγελμα. Το πάπλωμα αυτό, που τώρα εκτίθεται στην έκθεση, είναι η εισαγωγή σε ένα μεγάλο λεξικό συναισθημάτων της Αμερικάνικης Μόδας. Μιας χώρας που προσπαθεί σήμερα να ενώσει τα κομμάτια της και να προσδιορίσει ξανά την ταυτότητά της, επιτρέποντας να γίνει αυτό που πάντα ήταν. Μια μεγάλη στιγμή πολλών εθνοτήτων, φυλών, εμπειριών που φτιάχνουν ένα αμάλγαμα έθνους.
Τα λέει πολύ καλύτερα από εμένα ο επιμελητής της έκθεσης Andrew Bolton σε αυτό το βίντεο.
Η Αμερική τώρα εσπευσμένα, πολλές φορές άτσαλα, ενσωματώνει και αναδεικνύει τους μαύρους της δημιουργούς. Θα βάλω εδώ τον Christopher John Rogers, υπεύθυνο για τη φλούο τουαλέτα της Michaela Coel, της πρώτης μαύρης δημιουργού που πήρε Emmy για σενάριο σε μίνι σειρά. Εκείνη η τουαλέτα, που κρατούσε τόση δύναμη και αποσπούσε τόση προσοχή, ήταν η εικόνα που είχαμε στην ωραιότερη ομιλία της τελετής.
Αφού λέμε για σειρές, ας μιλήσουμε για ταινίες και τα ρούχα τους. Αν περιμένετε και εσείς όπως εγώ την ταινία για την ιστορία των Gucci με πρωταγωνίστρια τη Lady Gaga, σας έχω κάτι πολύ καλό. Αυτή είναι μια συνέντευξη της ενδυματολόγου της ταινίας, Janty Yates, που διηγείται όλη τη διαδρομή για τη συλλογή και δημιουργία των ρούχων για την ταινία. Αναπόφευκτα μιλά περισσότερο για το ρόλο της Lady Gaga ως Patrizia Reggiani, τη σύζυγο του Maurizio Gucci που πλήρωσε τον δολοφόνο του για να τον σκοτώσει. Η συλλογή των ρούχων της Patrizia γίνεται σε όλη την Ευρώπη, μέχρι που καταλήγουν στο Οut Of Ordinary Vintage του Λονδίνου για να επανασυνδέσουν όλα τα κομμάτια της γκαρνταρόμπα της.
Δεν έχω πάει στο Out Of Ordinary Vintage, αλλά μπορώ να θυμηθώ σαν τώρα τα συναισθήματα και το δέος όταν μπήκα ως φοιτήτρια στο αρχείο του A.N.G.E.L.O, ενός θρυλικού καταστήματος στην Ιταλία. Επειδή όμως ζούμε στο σήμερα, το κατάστημα έχει πλέον και online shop που μπορείτε και εσείς να δείτε και να αγοράσετε τους θησαυρούς του. Καθώς κοίταζα, κόλλησα στα μάλλινα φουλάρια της Krizia - πάνω κάτω της ίδιας εποχής με το μεσουράνημα της Patrizia Reggiani τέλη '70 και στη δεκαετία του '80. Η Krizia εφτιαχνε παλτά με την απεικόνιση όλων των ζώων που την τρόμαζαν - μια αυτοσχέδια θεραπεία απέναντι στους εφιάλτες της.
Για να φύγουμε από την Ιταλία της δεκαετίας του '80 και να γυρίσουμε εκεί που ξεκινήσαμε, στην Αμερική. Διάβασα το κείμενο της Lindsay Peoples Wagner είναι η καινούρια Editor -in-Chief στο The Cut, το γυναικείο περιοδικό του New York Magazine. Με τίτλο ‘’Ιs There Room for Fashion Criticism in a Racist Industry?’’ γράφει για το πως εκείνη ως παιδί καταλάβαινε πάντα την μόδα, αλλά δεν μπορούσε να συνδεθεί με τα κορίτσια στις φωτογραφήσεις της, καμία δεν ήταν σαν και αυτή. Αναρωτιέται για το πως μια βαθιά ελιτιστική βιομηχανία - αυτή των προϊόντων πολυτελείας - μπορεί να κάνει ουσιαστικές αλλαγές. Καταλαβαίνει πως η στιγμή της, είναι σημαντική - για πρώτη φορά μετά από καιρό πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να κάνουν δύσκολες συζητήσεις. Κοιτάζει να κάνει μόδα πιο συνεκτική, που συνδέει και περικλείει περισσότερους ανθρώπους αλλά γράφει κάτι που το καταλαβαίνω τόσο πολύ
‘’ Making work that strives for both beauty and relevance is walking a fine line in the best of times ’’
Έχει τόσο δίκιο. Είναι (σχετικά) εύκολο να βάλεις διαφορετικούς ανθρώπους μέσα σε μια φωτογραφία και να πεις πως έτσι απαντάς στη στιγμή. Η αληθινή πρόκληση για όλους εμάς που φτιάχνουμε ρούχα ή ιστορίες, εικόνες για αυτά αλλά και κατ’ επέκταση όλους όσους φτιάχνουν εικόνα είναι αυτό να είναι επίκαιρο αλλά μαζί, να αποπνέει αληθινή ομορφιά. Μια διήγηση που να απαντά στο σήμερα, να επανασυνδέσει τις γυναίκες, ξεφεύγοντας όμως από ρετρό νοσταλγίες και άψυχες, τέλειες εικόνες.
Είπαμε. Ντεμοντέ είναι μονάχα εκείνο που δεν απαντά στα ερωτήματα, στις ανάγκες της εποχής.
Καλή Κυριακή - ραντεβού σε δύο εβδομάδες :)
Υ.Γ 1- Για όσους μιλούν Ιταλικά και θέλουν να απολαύσουν την τρέλα της αληθινής Patrizia Reggiani, σας έχω βίντεο εδώ. Την ημέρα της δολοφονίας του Maurizio, έγραψε μονάχα μια λέξη στο ημερολόγιο της. Paradeisos.
Υ.Γ 2 - Για πολλούς από εμάς, το φθινόπωρο ξεκινά με τις Νύχτες Πρεμιέρας. Υπάρχουν πολλές προβολές, φοβερές ταινίες, ίσως βρεθούμε σε μια από αυτές :)